•  

• Home
• Over de UPF / Visie
• Komende Activiteiten
• Ambassadeurs voor Vrede
• Vredesinitiatieven
• Projecten
• Conferenties
• Publicaties
• Links
• Gastenboek
• Neem contact met ons op

---

---

Nieuws vervolg:

In gesprek met Ahmed Marcouch

We ontmoeten Ahmed Marcouch, voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart en ook wel de bekendste lokale politicus van Nederland genoemd, in zijn stadsdeelkantoor. Wat direct opvalt zijn de vriendelijke oogopslag en de rust die hij uitstraalt. Hij spreekt met zachte stem, waardoor hij even een wat verlegen indruk maakt maar schijn bedriegt. Hier zit een innemende man zonder opsmuk met een weldadige eenvoud en een natuurlijke autoriteit. Marcouch is een typische zoon van een migrant. Komende uit het niets, moest hij uit niets iets maken. Dertig jaar geleden woonde hij nog in een klein dorp en haalde water op een ezel.

Vervolg:

Jeugd en afkomst

Geboren in 1969 in het arme noorden van Marokko, groeide hij op zonder elektriciteit, telefoon en stromend water. Toen hij drie jaar was, overleed zijn moeder. Herinneringen aan haar heeft hij nauwelijks, maar zijn oma was voor hem een moederfiguur. Zij speelde een belangrijke morele rol in het leven van de jonge Ahmed. Marcouch: “Zij was een baken van goedheid en rechtvaardigheid voor mij en zij spoorde mij aan in het doen van het goede”.

Niet naar school

De jonge Ahmed ging niet naar school. Zijn vader vond het belangrijker dat hij Koranlessen volgde in de plaatselijke moskee, dat was dichtbij en had aanzien. In de vroege zestiger jaren ging zijn vader als gastarbeider naar Amsterdam en de eerste tien jaar van zijn leven heeft hij hem weinig gezien. Marcouch: “Dat was heel dubbel. Ik was blij dat mijn vader werk had in Europa omdat dat voor ons kinderen een toekomstperspectief bood, maar aan de ander kant miste ik hem enorm”. "Alsof ik uit een tijdmachine stapte die me naar de toekomst had geslingerd”. Op school begonnen de jonge Ahmed en zijn broertjes en zusjes aan een gigantische inhaalslag en het leek alsof zij de drukke Nederlandse maatschappij al gauw beter begrepen dan hun vader.

De tijdmachine

Toen hij tien was, haalde zijn vader hem en de rest van het gezin naar Amsterdam. De tegenstelling met de gesloten en beschermde gemeenschap van zijn kinderjaren kon niet groter zijn. Marcouch: “De snelheid waarmee het dagelijks leven zich voltrok, straatverlichting, vrouwen in minirokken: dit kende ik zelfs niet van de televisie. Het leek

Streng religieuze adolescent

Ahmed Marcouch, die als jongetje de Koran uit zijn hoofd moest leren, raakte als jonge adolescent gefascineerd door fundamentalistische stromingen binnen de Islam en door oude geschriften. Marcouch: “In die tijd was het geloof alles voor mij, het was een leidraad. Ik vond het heel belangrijk om een goede Moslim te zijn en was tamelijk rechtlijnig. In mijn denkwijze van toen zaten zeker opvattingen die je als radicaliserend kunt typeren: er zaten antisemitische trekken in en vormen van afwijzen van de democratie en de samenleving. Dit herken ik nu bij jongeren die ik tegenkom en die zoekende zijn en het helpt me om constructief met hen om te gaan”.

Carrière bij de politie

Toen hij in 1993 bij de Amsterdamse politie kwam, leerde hij de samenleving in al haar facetten kennen. Marcouch: “Er werkten nog geen agenten met een allochtone achtergrond in deze wijk vol mensen van Marokkaanse of Turkse afkomst. Daardoor was er zeer weinig binding en nauwelijks vertrouwen tussen de buurt en de politie. In die tijd heb ik samen met mijn collega’s hard gewerkt aan het kweken van begrip en rust in de wijk”. Hij leerde in hoog tempo sleutelfiguren in de wijk kennen, het leggen van contacten ging hem gemakkelijk af omdat mensen hem geloofden. “Ik sprak mensen niet alleen aan op hun gedrag maar begeleidde hen ook. Daardoor groeide het vertrouwen.”

Het recht heeft geen kleur

Toch krijgt hij regelmatig uit kringen van Marokkaanse jongeren het verwijt dat hij zich tegen hen heeft gekeerd. Marcouch: “Ik kom op voor het recht en voor mij heeft het recht geen kleur. Ik zie het als mijn taak om misstanden te benoemen zonder aanzien des persoons. Wanneer Marokkaanse jongens een wijk onveilig maken en niet willen deugen, dan spreek ik hen daar in klare taal en zeer direct op aan. Niet omdat ze Marokkanen zijn maar omdat ze onrecht plegen. Ze moeten begrijpen dat ze van andermans spullen moeten afblijven. Ook horen jongeren geen gewelddadige opvattingen te hebben in naam van de Islam. Dat keur ik scherp af, zoals ik geweld namens welke godsdienst of ideologie dan ook afkeur. Maar na de confrontatie ben ik altijd bereid hen te begeleiden indien ze willen luisteren”.

Verantwoordelijkheid nemen

Marcouch: “Mensen zijn van nature goed. We dienen goedheid vorm te geven en elkaar aan goedheid te herinneren. Essentieel is het dat mensen verantwoordelijkheid voor zichzelf en voor anderen nemen. Ook is het belangrijk beleefd en hoffelijk te zijn en te beseffen dat je plichten hebt. Zo wordt gewerkt aan een creatieve samenleving, een beschaving waarin kinderen zich veilig voelen en waaraan volwassenen een bijdrage leveren. Als mens sta je niet alleen op jezelf maar ben je ook een onderdeel van het geheel. Dat moet in de opvoeding geleerd worden.”

Een uitkering is een noodverband

Marcouch: “Mijn vader is van een generatie van echte arbeiders voor wie ‘niets doen’ geen optie is. Die houding heeft ook mij gevormd. De verzorgingsstaat is zeer waardevol en bestaat vanwege de solidariteit tussen haar burgers. Waar mensen vastlopen, wordt hulp geboden maar dit is altijd een noodverband. Als individu is het je taak, zoveel mogelijk een bijdrage te leveren aan het geheel. Ik zeg altijd: doe wat je kunt, ook al is het werk niet altijd passend. Een uitkering wordt door velen als alternatief voor werk gezien maar werken, een bijdrage leveren, dat doe je vanuit een ethisch beginsel. Het is goed om ambitieus te zijn en het is belangrijk dat je niet afhankelijk bent van anderen. Veel mensen staan aan de kant en leggen de schuld bij anderen, maar zo kom je niet vooruit.”

Integratie

Sinds Marcouch als stadsdeelvoorzitter in het Amsterdamse Slotervaart actief is, is de criminaliteit er met vijftig procent gedaald. Hij richt zich nu meer en meer op de integratie van jonge moslimkinderen in het openbaar onderwijs. “We moeten investeren in het ontwikkelen en bouwen van Nederlandse burgers. Burgers die weten wat hun rechten zijn, maar zeker ook wat hun plichten inhouden en die ook een verbondenheid voelen met Nederland.”

Bruggenbouwer

Met gedrevenheid blijft hij burgerschap centraal stellen. Marcouch: “Burgers hebben rechten en plichten. Het betekent actief meedoen en het maximale uit jezelf halen. Niet alleen voor individuele luxe, het is ook in het belang van de gehele samenleving, om je in te zetten voor je land. Dat kunnen burgers alleen als zij optimaal zichzelf kunnen zijn. Daarom maak ik mij er ook altijd sterk voor dat moslims ruimte krijgen voor hun moslimidentiteit en dat homo’s onbevreesd uit de kast kunnen komen als zij dat willen. Want iemand die bekneld zit in een dubbelleven, die vreest voor discriminatie of beknot wordt door schaamte, kan nooit de geestkracht opbrengen om een volwaardige, actieve burger te zijn”.

Wanneer hij pleit voor religieus onderwijs binnen openbare scholen met alleen moslimkinderen in de banken, doet hij dat niet omdat hij artikel 23 van de Grondwet principieel aan de orde wil stellen. Marcouch: “Ik wil dat openbare scholen een alternatief bieden voor de islamitische weekendscholen waar onbevoegde docenten kinderen op didactisch onverantwoorde wijze lesgeven, en waarop de overheid geen vat heeft”.

Ambassadeur voor de Vrede

In 2006 heeft de UPF aan Ahmed Marcouch het certificaat ‘Ambassadeur voor de Vrede’ uitgereikt. Zij had hiervoor vele beweegredenen maar de voornaamste waren toch zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, de moed waarmee hij onrechtvaardigheid aan de kaak durft te stellen en zijn bereidheid om te investeren in mensen.

Terug naar de homepage